ساختار اصلی یک کابل از چهار بخش تشکیل شده است: هسته (رسانا)، لایه عایق، لایه محافظ و لایه محافظ.
هسته: هسته بخش رسانای کابل است که معمولاً از مواد فلزی مانند مس یا آلومینیوم ساخته می شود. وظیفه اصلی آن انتقال انرژی الکتریکی است و بخش اصلی کابل است. شکل مقطع هسته بسته به مشخصات و کاربرد کابل می تواند دایره ای، نیمه دایره ای یا فن دار باشد.
لایه عایق: لایه عایق بخشی است که هسته را به صورت الکتریکی از زمین و از فازهای مختلف هسته جدا می کند که معمولاً از مواد عایق مانند لاستیک و پلاستیک ساخته می شود. عملکرد اصلی آن جلوگیری از شکست الکتریکی بین هسته ها و بین هسته ها و زمین است و از انتقال طبیعی انرژی الکتریکی اطمینان حاصل می کند.
لایه محافظ: لایه محافظ عمدتا برای کاهش تداخل الکترومغناطیسی و تشعشعات الکترومغناطیسی استفاده می شود و کابل را از تداخل میدان الکترومغناطیسی خارجی محافظت می کند. در کابل های فشار قوی، لایه محافظ همچنین می تواند در توزیع یکنواخت میدان الکتریکی نقش داشته باشد و از تخلیه جزئی لایه عایق کابل جلوگیری کند.
لایه محافظ: لایه محافظ ساختار محافظ بیرونی کابل است که معمولاً از یک غلاف فلزی، لایه زرهی و لایه محافظ بیرونی تشکیل شده است. عملکرد اصلی آن محافظت از کابل در برابر ناخالصی های خارجی، رطوبت، آسیب های مکانیکی و سایر عوامل نامطلوب است و از عملکرد طبیعی کابل اطمینان می دهد.
به طور خلاصه، هر قسمت از کابل نقش منحصر به فرد خود را دارد که در مجموع عملکرد طبیعی و عمر مفید کابل را تضمین می کند. در کاربردهای عملی، انتخاب نوع کابل و مشخصات مناسب بر اساس محیط های کاربری و الزامات خاص ضروری است.
